Jaguar XJR12 (1990)

Article from 4T 238, 8/1990

Κείμενο & φωτό: Μ. Σταυρόπουλος

Με 300 χλμ./ώρα μέσα στη Silk Cut Jaguar που νίκησε στις φετινές 24 ώρες του Μαν. Οι 4ΤΡΟΧΟΙ είχαν (ξανά) την ευκαιρία να οδηγηθούν στο σιρκουί του Σίλβερστον σε ρυθμό αγώνα.

Jaguar_XJR12.jpg Πηγή
ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΟ πράγμα να σου κολλάνε ταμπέλες κι αυτό γιατί τις περισσότερες φορές δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο υπογράφων έχει πικρή πείρα από το χώρο της δουλειάς του, όπου του έχουν αποδώσει άδικα τους τίτλους του μπλαζέ και του μέχρι… αναισθησίας ατρόμητου. Κι αυτό γιατί έχει ενεργήσει ορισμένες φορές με τη λογική και όχι με το συναίσθημα.
Μπλαζέ λοιπόν γιατί ένας άνθρωπος, που σημειωτέον έρχεται σε επαφή με κάθε είδους αυτοκίνητο σε καθημερινή βάση, θα έπρεπε να ενθουσιαστεί με μια σύντομη βόλτα στο δεξί κάθισμα μιας Φεράρι F40. Ατρόμητος γιατί έχει ζήσει εμπειρίες σαφώς ανώτερες αυτής της F40, τις περισσότερες φορές με τον Σ.Χ. πίσω από το τιμόνι, που σίγουρα θα έκαναν έναν άσχετο με το αντικείμενο να αλλάξει δέκα χρώματα μέχρι να συνέλθει, όχι όμως και κάποιον που γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο άτομο έχει καλύτερη απ' όλους μας γνώση του κινδύνου, μπορεί όμως λόγω ικανοτήτων να κινείται σε τελείως διαφορετικούς ρυθμούς από τους κοινούς θνητούς. Ούτε μπλαζέ λοιπόν, ούτε ατρόμητος. Απλά λογικός. «Να δούμε αν θα τρομάξεις» ήταν τα λόγια του Σ.Χ. όταν έμαθε ότι θα είχα την ευκαιρία να κάνω τρεις γύρους στην πίστα του Σίλβερστον μέσα στη Σιλκ Κατ Τζάγκιουαρ που κέρδισε τις φετινές 24 ώρες του Μαν. Ο ίδιος είχε μια ανάλογη εμπειρία πριν από μερικούς μήνες (βλ. τεύχος Νοεμ. '89) και είχε αισθανθεί τουλάχιστον άβολα καθώς το σώμα του χτυπιόταν μέσα στο κόκπιτ, αφού το υποτυπώδες δεύτερο κάθισμα δεν ήταν επαρκές για να προσφέρει σωστή στήριξη για τις μεγάλες επιταχύνσεις που μπορεί να πετύχει ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι όχι απλά τρόμαξα αλλά… σπαζοχόλιασα, όχι όμως από την Τζάγκιουαρ, αλλά από την προσγείωση στο αεροδρόμιο του Χίθροου όπου έβρεχε και έπνεε ένας φοβερός αέρας. Ο πιλότος της KLM πραγματοποίησε μια κατακόρυφη εφόρμηση και ακούμπησε (η σωστή ορολογία είναι «κάρφωσε») αρχικά στη μια ρόδα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρέθηκα σε αεροπλάνο το οποίο πλαγιολίσθαινε, πότε από τη μια και πότε από την άλλη στο έδαφος. Σίγουρα ο καιρός κάθε άλλο παρά καλοκαιρινός ήταν. «Έχω μια καλή είδηση και μια δυσάρεστη», είπε ο Μάρτιν Μπραντλ, νικητής του Μαν και ο ένας από τους δυο οδηγούς που μαζί με τον Λάμερς θα μας «έκαναν βόλτα» στο βρεγμένο Σίλβερστον. «Τα ευχάριστα νέα είναι ότι η TWR διαθέτει δυο από τους καλύτερους οδηγούς στη βροχή. Το δυσάρεστο είναι ότι δεν βρίσκονται εδώ σήμερα!» συμπλήρωσε αστειευόμενος.
Τα πειράγματα και των δυο οδηγών, που ομολογουμένως διαθέτουν πολύ χιούμορ, ίσως ήταν στα πλαίσια εκφοβισμού των δημοσιογράφων, που απ' ότι φαίνεται τους έχουν άχτι. Ένας ηθοποιός δεν έχει τρόπο να εκδικηθεί τους κριτικούς του, τώρα όμως εμείς -ολοκληρωτικά παραδομένοι στους οδηγούς- δεν ελπίζαμε παρά μόνο στην καλή τους διάθεση. «Όχι, δεν έχουμε σκοπό να σας τρομάξουμε» μας καθησύχασε ο Μπραντλ, «αλλά να σας δώσουμε μια γεύση για τη δουλειά που κάνουμε και ακόμη να σας μεταφέρουμε ένα μέρος της εμπειρίας μας, που ίσως σας βοηθήσει να βελτιώσετε τις οδηγικές ικανότητές σας. Δεν πρόκειται να μας δείτε να κάνουμε έντονες κινήσεις, ούτε το αυτοκίνητο θα πάρει εντυπωσιακές γωνίες. Οι ενέργειές μας -αν και αποφασιστικές- είναι πάντα απαλές, προοδευτικές και ακριβείς».
Αυτά τα λόγια πιστεύουμε ότι είναι αρκετά διδακτικά για όσους πιστεύουν ότι γρήγορη οδήγηση σημαίνει πάλη με τα χειριστήρια, άτσαλες αλλαγές και τιμονιές.
Η πίστα του Σίλβερστον είναι από τις γρηγορότερες στον κόσμο (υπάρχουν στροφές των 200 χλμ./ώρα) και παρά την προσθήκη ενός σικέιν πριν τη μεγάλη ευθεία η μέση ταχύτητα για ένα τέτοιο αυτοκίνητο είναι κοντά στα 240 χλμ./ώρα. Οι οδηγοί αφού μας ανέλυσαν τις στροφές του σιρκουί μας περιέφεραν μέσα σε μια Τζάγκιουαρ TWR XJS για να δούμε και στην πράξη τις γραμμές που ακολουθεί το αγωνιστικό αυτοκίνητο, τα σημεία που φρενάρει και τις ταχύτητες που επιλέγονται στα διάφορα σημεία της πίστας. Στη συνέχεια φορέσαμε τις αντιπυρικές φόρμες, τα κράνη και τα γάντια που μας έδωσαν, αφού πρώτα υπογράψαμε ένα έγγραφο ότι έχουμε σώας τας φρένας και γνωρίζουμε τις συνέπειες της πράξης μας… Κράνος και γάντια; Και ήλπιζα ότι θα μπορούσα να φωτογραφίσω μέσα από το κόκπιτ. Η δεύτερη απογοήτευση ήρθε αντικρίζοντας το κάθισμα(;) του συνοδηγού. Κάθισμα μόνον κατ' ευφημισμό θα μπορούσε να αποκληθεί η ορθή γωνία που σχηματίζει το δάπεδο με το χώρισμα του κινητήρα, όπου είχε τοποθετηθεί η ζώνη του συνοδηγού. Ο χώρος για το δεύτερο επιβάτη είναι περιορισμένος, τα πόδια του δεν έχουν τίποτα για να κοντράρουν, ενώ στα αριστερά υπάρχει μια χειρολαβή που επιτρέπει κάποια αισιοδοξία ότι τα «G» δεν πρόκειται να σε κάνουν «πάσα» από τον οδηγό στην πόρτα και τ' ανάποδο, γιατί -κακά τα ψέματα- οι ζώνες όσο σφιχτά κι αν δεθούν, από μόνες τους δεν είναι ικανές να συγκρατήσουν ένα ανθρώπινο σώμα καθισμένο σε μια επίπεδη επιφάνεια. Έχοντας ξεγράψει τα περισσότερα σχέδιά μου για τις φωτογραφίες που επρόκειτο να τραβήξω από το κόκπιτ, προρύθμισα την Τ90 και το φλας. Ο υπερευρυγώνιος των 17 mm ίσα-ίσα που περιλάμβανε στο κάδρο τα χέρια του οδηγού.
Ο ήχος μέσα στο αυτοκίνητο δεν είναι τόσο έντονος όσο θα περίμενες, λες και τον αφήνεις πίσω σου, καθώς τρέχεις με 300 χλμ./ώρα, οι κραδασμοί όμως είναι πολλοί και οι επιτα¬χύνσεις εντυπωσιακές. Δεν είχε καν προλάβει ο Λάμερς να ολοκληρώσει τον πρώτο αναγνωριστικό (και σε χαμηλότερο ρυθμό) γύρο, όταν το φλας απογειώθηκε από το πέδιλο της Κάνον, χτύπησε στην πόρτα αριστερά μου και προσγειώθηκε κάπου βαθιά πίσω μου. Πάλι καλά που δεν έπεσε κάτω από το μεσαίο πεντάλ. Θα θρηνούσαμε ένα φλας, μια μηχανή και μια δωδεκακύλινδρη Τζάγκιουαρ. Σίγουρα θα απολάμβανα καλύτερα τους τρεις γύρους αν δεν είχα να ασχοληθώ με τη φωτογράφιση και στη συνέχεια με τον… εντοπισμό του φλας. Το βρεγμένο Σίλβερστον ήταν μια εμπειρία και οι επιταχύνσεις στο υγρό οδόστρωμα απίστευτες. Το αυτοκίνητο έδιωχνε που και που την ουρά του, όπως στην έξοδο του σικέιν και στην αρχή της ευθείας. Ο καιρός στο Σίλβερστον είναι περίεργος. Μπορεί να έχει καταιγίδα στη μια μεριά της πίστας και στην άλλη λιακάδα, δυσκολεύοντας έτσι την επιλογή των ελαστικών. Όταν η πίστα στέγνωσε, οι χρόνοι βελτιώθηκαν κατά μερικά δευτερόλεπτα. Παρά τη μικρή(;) διαφορά στους χρόνους η Σιλκ Κατ Τζάγκιουαρ φαινόταν να πηγαίνει κατά πολύ πιο γρήγορα γεγονός που πιστοποίησε και το πλατύ χαμόγελο του συναδέλφου για τον οποίον κανονίστηκε δεύτερη «βόλτα», στο στεγνό αυτήν τη φορά. Ο λόγος; Κάποιος κάρφωσε στον Λάμερς ότι έμεινε ανικανοποίητος από τον τρόπο που έκαναν τους πρώτους γύρους και εκείνος αποφάσισε να του δείξει… τι εστί βερίκοκο.
Άξιζε να δει κανείς τα κράνη που χρησιμοποιήθηκαν από τους δημοσιογράφους. Γδαρμένα σ' όλη τους την επιφάνεια από τα χτυπήματα μέσα στο κόκπιτ, φανέρωναν τη δοκιμασία που περνούσαμε. «Ήταν μια εμπειρία, πιστεύω εξίσου απολαυστική με το σεξ» είπε ο Μπραντλ και κάποιος ρώτησε χαριτολογώντας: «before or after?».