Πηγή
Results in Formula 1
See results here
Article from 4T 199, 4/1987
Κείμενο: Κώστας Καβαθάς, Στράτης Χατζηπαναγιώτου
Διαφάνειες: Κώστας Καβαθάς, Bodo Hutten
Οι 4TPOXOI κάνουν πάλι το θαύμα τους. Δυο Έλληνες δημοσιογράφοι ταξιδεύουν δυτικά στο Πολ Ρικάρ και δοκιμάζουν, για πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού Τύπου, ένα αυτοκίνητο της Φόρμουλα 1. Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΑΘΑΣ και ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ περνούν δυο μέρες με την ομάδα Γκραν Πρι της WEST ZAKSPEED, παρακολουθούν τις δοκιμές και οδηγούν το αυτοκίνητο των 900 ίππων που λαβαίνει μέρος στους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Μετά το τέλος της συγκλονιστικής αυτής εμπειρίας οι απεσταλμένοι μας επιστρέφουν -στην… ανατολή και παρουσιάζουν τις εντυπώσεις τους
Σχήμα 1: Η οδήγηση ενός αυτοκινήτου Γκραν Πρι είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Φανταστείτε ότι κάθεστε σ' ένα όχημα που ζυγίζει μόλις 540 κιλά και κινείται μ' έναν κινητήρα… 900-1000 ίππων δίνοντας μια σχέση βάρους / ισχύος 0,5 κιλών στον ίππο! Κάθε λαθεμένη κίνηση μπορεί να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα.
ΞΕΧΑΣΤΕ ΟΣΑ ΕΧΕΤΕ διαβάσει για όλα τα αυτοκίνητα που οδηγήσαμε τα τελευταία 17 χρόνια. Ξεχάστε τις Πόρσε 935 και τις Φεράρι Τεσταρόσα, τις Λαμποργκίνι Μιούρα και τις Αλπίν Ρενό, τις Λάντσια Δέλτα 4WD και τις Πεζό 205 Τ16. Ξεχάστε οτιδήποτε κινείται σ' αυτόν τον πλανήτη πάνω σε δύο ή τέσσερις τροχούς. Ξεχάστε ακόμα και τις άλλες επίγειες απολαύσεις γιατί, η οδήγηση ενός αυτοκινήτου της φόρμουλα ένα υποκαθιστά ακόμα και τις πλέον… ενδιαφέρουσες! Κρατήστε τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής γιατί παίζουν βασικό ρόλο στην επαφή μ' αυτό το μηχανικό «τέρας» του τέλους του 20ου αιώνα. Κρατήστε ακόμα, σε μια γωνιά της μνήμης, τις περιγραφές των πτήσεών μας με τα F5, τα F4Ε, τα Α-7Η και τα Μιράζ γιατί μόνο μ' αυτές μπορεί να συγκριθεί το «ταξίδι» που κάναμε με το μονοθέσιο αυτοκίνητο Γκραν Πρι της Zakspeed.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την αίσθηση που σου δίνει η επαφή μ' ένα όχημα που ζυγίζει μόλις 540 κιλά και κινείται από έναν κινητήρα 1500 κ.εκ. που ισχύς του ξεπερνάει τους… 900 ίππους! Αισθάνεσαι σαν να έχεις τοποθετηθεί στο εσωτερικό ενός βλήματος που εκτοξεύεται από ένα αόρατο πυροβόλο. Ακουμπάς ελαφρά το γκάζι, ο κινητήρας λειτουργεί ακανόνιστα στις χαμηλές στροφές κάποια στιγμή «καθαρίζει» και οι πύλες της… κόλασης (ή του παράδεισου) ανοίγουν κι απ' εκείνη τη στιγμή είσαι σε τροχιά. Τ' αυτιά πονάνε απ' τον οργισμένο, πολεμικό ήχο που εκπέμπει το μεγάφωνο της εξάτμισης, το σώμα δέχεται τους κραδασμούς της λειτουργίας του αγωνιστικού κινητήρα, τα χέρια σφίγγουν το μικροσκοπικό τιμόνι και τα μάτια προσπαθούν να συλλέξουν τις πληροφορίες που καταφθάνουν με ταχύτητα αστραπής απ' το δρόμο και το περιβάλλον.
Κάθεσαι τόσο κοντά στο έδαφος ώστε οι ανωφέρειες της ασφάλτου δεν σου επιτρέπουν να δεις την πίστα. Το κόκπιτ είναι τόσο στενό ώστε απορείς αν θα χωρέσεις κι όταν ολισθήσεις μέσα του απορείς πως θα καταφέρεις να βγεις. Κι ο μοχλός στο κιβώτιο των έξι ασυγχρόνιστων ταχυτήτων;
Άλλη ταραχή κι αυτή που απαιτεί πλήρη αυτοσυγκέντρωση, τέλειο συγχρονισμό κινήσεων και στροφών κινητήρα για να λειτουργήσει με αξιοπρέπεια, για να μη σε κάνει ρεζίλι των τοπικών σκύλων με τους εκκωφαντικούς θορύβους που κάνει αν χάσεις μια αλλαγή. Και η βρεγμένη απ' τις καταιγίδες των τελευταίων 48 ωρών πίστα; Και τα ανήσυχα βλέμματα των μηχανικών της Zakspeed, που βλέπουν δύο Έλληνες δημοσιογράφους να οδηγούν το πανάκριβο (25-30 εκατομμύρια δραχμές;) παιχνίδι τους;
Και τ' άλλα αυτοκίνητα που κάνουν δοκιμές στο Πολ Ρικάρ; Οι Silk Cut Jaguar και οι Brabham που γυρίζουν με εξωφρενικούς για μας ρυθμούς αφήνοντας πίσω τους τεράστιες «ουρές» νερού;
«Που πορευόμεθα ξυπόλητοι εις τα Γκραν Πρι;» ερωτώ τον Σ.Χ. που έχει καρφώσει τα μάτια του στον ουρανό του Πολ Ρικάρ και προσεύχεται για την εμφάνιση του ηλίου που θα στεγνώσει την πίστα πριν τις 9 π.μ. της Παρασκευής 13 Φεβρουαρίου όπου και η Στιγμή της Αλήθειας. Αλλά ας πάρουμε, όπως λένε, τα πράγματα απ' την αρχή.
 |
 |
| Σχήμα 2: Η καθιερωμένη αναμνηστική φωτογραφία. Πίσω απ' το κεφάλι του Κ.Κ. Ο Πολ κάνει το σήμα της νίκης (κι όχι κάτι άλλο!) ενώ ο Σ.Χ. χαμογελά ικανοποιημένος απ' την επίδοση του μεσήλικα κυρίου με τη φόρμα και το κράνος. Σε λίγο ο ίδιος θα δοκιμάσει την West Zakspeed. | Σχήμα 3: Το «κόκπιτ» είναι στενό, άδολο, σκληρό. Δεν μπαίνεις μέσα αλλά γλιστράς με μεγάλη προσοχή. Η πλάτη είναι σχεδόν «όρθια» και τα χέρια δεν είναι τεντωμένα όπως θα φανταζόταν κανείς. Κατ' ευθείαν εμπρός υπάρχει το στροφόμετρο και το όργανο που δείχνει την πίεση εισαγωγής του τούρμπο. Ο μοχλός ταχυτήτων είναι δεξιά, οι διακόπτες On-Off και αντλίας καυσίμου αριστερά. |
 |
 |
| Σχήμα 4: Η αποσυγκόλληση! Ο Σ.Χ. βοηθάει τον Κ.Κ. να… αποχωριστεί τ' αυτοκίνητο μετά το τέλος της δοκιμής. Χαρακτηριστικό του πόσο περιορισμένος είναι ο χώρος είναι το γεγονός, ότι ο οδηγός πρέπει να βγάλει το τιμόνι για να βγει. | Σχήμα 5: Πρόθυμος, ευγενικός κι έτοιμος να απαντήσει σ' όλες τις ερωτήσεις μας ήταν ο οδηγός της West Zakspeed για το 1987 Μάρτιν Μπραντλ. Καμιά σχέση με τις σνομπ βεντέτες που λα&αίνουν μέρος στους αγώνες του Π.Π. Ράλλυ. |
Σχήμα 6: Ready! η πίεση παροχής καυσίμου έχει ξεπεράσει τα 3.5 bar και ο ΣX. δίνει σήμα στους μηχανικούς να θέσουν σε λειτουργία (μ' ένα μοτέρ πεπιεσμένου αέρα) τον κινητήρα (κάτω). Αμέσως μετά ξεκινάει κι αρχίζει να γυρίζει το Πολ Ρικάρ με το δικό του τελείως… χαρακτηριστικό τρόπο!||
Η ιδέα να οδηγήσουμε κάποτε και ένα αυτοκίνητο της φόρμουλα Ένα κυκλοφορούσε πολλά χρόνια μέσα στους 4Τ (όπως κυκλοφορούν και άλλες που θα δείτε να πραγματοποιούνται τους επόμενους μήνες) αλλά η υλοποίησή της δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Το περιοδικό είχε να ξεπεράσει δύο βασικά προβλήματα: 1. Τη θέση της Ελλάδας στη διεθνή αγωνιστική σκηνή (οι ξένοι δεν μπορούν να φανταστούν ότι σ' αυτήν την περιφερειακή χώρα υπάρχει έστω και το ελάχιστο ενδιαφέρον για τον κόσμο των Γκραν Πρι) και 2. Τη δυσπιστία των ξένων επαγγελματιών στην ιδέα ότι Έλληνες δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι που ελάχιστοι ξένοι συνάδελφοι (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) τόλμησαν να κάνουν τα τελευταία 10 χρόνια. Οι ξένοι φίλοι μας όμως δεν έλαβαν υπ' όψη δύο δικά μας βασικά χαρακτηριστικά: Την επιμονή και τον επαγγελματισμό, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι διακρίνει κάθε κίνηση αυτού του περιοδικού. Δεν έλαβαν ακόμα υπ' όψη και την επιθυμία του ελληνικού τμήματος της δυτικογερμανικής καπνοβιομηχανίας Reemtsma (που παράγει τα τσιγάρα WEST, R1 και R2) και συγκεκριμένα του κ. Δημητρόπουλου που ήθελε, ίσως πιο πολύ κι από μας να δει Έλληνες δημοσιογράφους πίσω απ' το τιμόνι της West Zakspeed F1 αλλά και την άψογη συμπεριφορά του ιδιοκτήτη της Zakspeed Έριχ Ζακόφσκι που ξεπέρασε κυριολεκτικά τα όρια στην προσπάθειά του να μας βοηθήσει στην αποστολή μας. Το τεστ της Γουέστ - Ζάκσπηντ είχε - αρχικά - κανονιστεί να γίνει στις 10 Δεκεμβρίου στο Εστορίλ αναβλήθηκε όμως μετά την… αντίδραση των άλλων ομάδων της φ.1 που έκαναν εκεί μυστικές δοκιμές και δεν ήθελαν δημοσιογράφους στην περιοχή!
«Θα σας ειδοποιήσουμε με την πρώτη ευκαιρία» είπε ο εκπρόσωπος της Γουέστ κι έπρεπε να δείτε την ατμόσφαιρα που επικράτησε στο περιοδικό όταν ο παλιός μας φίλος Χρόνης Βικονόπουλος (της διαφημιστικής εταιρίας ΓΡΑΦΙΣ) τηλεφώνησε λέγοντας: «Σας περιμένουν την Πέμπτη. Έχουν κλείσει την πίστα την Παρασκευή για τους 4Τ».
Πρώτη μας ενέργεια (και πρώτο λάθος) να βγάλουμε εισιτήρια με την Ολυμπιακή για να πετάξουμε την Πέμπτη για τη Ρώμη κι απ' εκεί για τη Μασσαλία. Η Ολυμπιακή όμως είχε κλείσει το μαγαζί - λόγω απεργίας - κι έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε την Τετάρτη. Λίγες ώρες αργότερα… προσθαλασσωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Μασσαλίας φτάνοντας στο μέσο μιας καταιγίδας που μας κράτησε συντροφιά απ' το απόγευμα της Τετάρτης μέχρι τις 4 τα χαράματα της Παρασκευής! Δεν αρκούσε το άγχος που είχαμε εν όψει της μεγάλης δοκιμασίας ήρθε και η βροχή για να κάνει την κατάστασή μας ακόμα χειρότερη. Τα ερωτήματα ακολουθούσαν το ένα τ' άλλο. Πώς θα μπορέσουμε να δοκιμάσουμε τ' αυτοκίνητο στη βροχή; Πώς θα το φωτογραφίσουμε με τη βάση των νεφών στο ύψος του πύργου χρονομέτρησης του Πολ Ρικάρ; Η ημέρα ξημέρωσε ακόμα πιο απειλητική, φτάσαμε στην έρημη ακόμα πίστα με τη βροχή να πέφτει κυριολεκτικά με το «τσουβάλι». Η ομάδα της Γουέστ Ζάκσπηντ ήταν κιόλας εκεί ετοιμάζοντας τα δύο αυτοκίνητα με τα οποία ο οδηγός της Μάρτιν Μπραντλ θα έκανε δοκιμές ολόκληρη την ημέρα.
Προσπαθήσαμε να «αφομοιωθούμε» με το περιβάλλον, να είμαστε εκεί αλλά να μην ενοχλούμε, να μην «μπερδευόμαστε στα πόδια» των μηχανικών και των τημ μάνατζερς.
Αποφασίσαμε να ηρεμήσουμε και να αξιολογήσουμε κάθε λεπτό αυτής της μοναδικής εμπειρίας που μας επέτρεπε να παρακολουθήσουμε από κοντά τον τρόπο που λειτουργεί μια ομάδα Γκραν Πρι. Δε μετανιώσαμε ούτε στιγμή. Η εμπειρία είναι πράγματι ανεπανάληπτη. Στη μια γωνιά της μεγάλης αίθουσας των πιτς τακτικά τοποθετημένα τα λάστιχα. Δίπλα οι αστείοι (στην όψη) στενοί τροχοί που τοποθετούνται όταν τ' αυτοκίνητο φορτώνεται στο μεγάλο φορτηγό που μεταφέρει την ομάδα στους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος φόρμουλα Ένα. Δίπλα το «εστιατόριο» για τον Τύπο (για μας κι ένα συνάδελφο απ' την Welt που ετοίμαζε ένα ρεπορτάζ για την Ζάκσπηντ), οι εργαλειοθήκες, τα φορητά θερμαντικά σώματα (έκανε διαβολεμένο κρύο), τα σταντ πάνω στα οποία τοποθετούνται τα σασί και οι κινητήρες, τα ηλεκτρονικά όργανα μέτρησης, το τραπέζι με τον - πάντα ζεστό - καφέ, τα σάντουιτς, τα αναψυκτικά και τα φρούτα και τέλος το «εστιατόριο» των μηχανικών και το τραπέζι με τα «χαρτιά» και τον προσωπικό υπολογιστή του τημ μάνατζερ Χέλμουτ Μπαρτ, του ηλικίας 38 ετών μηχανικού απ' τη Ρηνανία που είναι υπεύθυνος για την οργάνωση του τημ αλλά και ειδικός στους τομείς της αεροδυναμικής και του εξοπλισμού αγώνων. Δεξί χέρι του Χέλμουτ Μπαρτ είναι ο Πολ Μπράουν ένας τριανταεξάχρονος Βρετανός απ' το Λάνκαστερ που δεν ενδιαφέρεται τόσο για τους… αγώνες όσο για την τεχνολογία που τους περιβάλλει. Ο Πολ ξεκίνησε το 1972 σαν μηχανικός της Σέβρον, πήγε στην Ζάκσπηντ το 1983 κι από τότε δεν σταμάτησε να σχεδιάζει και να εξελίσσει αγωνιστικά εξαρτήματα από συνθετικές ίνες (ανθρακονήματα, κέβλαρ κ.λπ.). Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του ο Πολ κάνει ιστιοπλοία. Στην ομάδα είναι και ο Μηχανικός Νόρμπερτ Κρέγιερ που είναι στην ουσία υπεύθυνος για τη σχεδίαση του κινητήρα του αυτοκινήτου αλλά και των άλλων μερών όπως είναι το αυτοφερόμενο πλαίσιο, το κιβώτιο ταχυτήτων κ.ά. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσουμε ότι η Ζάκσπηντ F1 δεν είναι ένα ακόμα «συναρμολογούμενο» αυτοκίνητο Γκραν Πρι αλλά μια 100% πρωτότυπη κατασκευή σχεδιασμένη και φτιαγμένη από την Ζάκσπηντ φόρμουλα Ρέισινγκ!
Ο ανθρώπινος «κινητήρας» της ομάδας είναι βέβαια ο Έριχ Ζακόφσκι, ένας 53χρονος Πρώσος που το 1968 εγκατέλειψε μια επιτυχημένη αντιπροσωπεία της Φορντ για ν' αφιερωθεί στους αγώνες. Ποιός - παλαιός - αναγνώστης των 4Τ θα ξεχάσει ποτέ τα Ζάκσπηντ Κάπρι του ΕΠΑΤ!
Σχήμα 7: Οι δοκιμές μιας ομάδας Γκραν Πρι είναι μια σειρά γρήγορων γύρων κι επισκέψεων στα πιις. Στη φωτογραφία ένας μηχανικός αλλάζει τα υγρά του συμπλέκτη, ο Χέλμουτ Μπαρτ ακούει και σημειώνει τις παρατηρήσεις του Μάρτιν Μπραντλ ενώ το «μαύρο κουτί» συγκεντρώνει τα στοιχεία λειτουργίας του κινητήρα.
Με τη φωτογραφική μηχανή έτοιμη κάθε στιγμή παρακολουθούμε τον Μάρτιν Μπραντλ, το νεαρό Άγγλο από το Νόρφολκ που πήρε τη θέση του γιατρού Τζόναθαν Πάλμερ στην ομάδα, που δοκιμάζει τ' αυτοκίνητο. Οι εικόνες εναλλάσσονται αλλά παραμένουν βασικά ίδιες καθώς ο Μάρτιν βγαίνει απ' τα πιτς, κάνει μερικούς γύρους κι επιστρέφει για να περιγράψει τις εντυπώσεις του στον Χέλμουτ Μπαρτ. Νωρίς το πρωί η ομάδα ρυθμίζει το ηλεκτρονικό σύστημα ψεκασμού. Κάθε φορά που τ' αυτοκίνητο μπαίνει στα πιτς οι μηχανικοί τοποθετούν ένα διαφορετικό μικροεπεξεργαστή, που περιέχει όλα τα στοιχεία της ανάφλεξης (προπορεία), του ψεκασμού και της πίεσης παροχής του τούρμπο. θυμάμαι τους μηχανικούς της δικής μου γενιάς με τις γεμάτες διαφορετικά… ζιγκλέρ κασετίνες και σκέπτομαι πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Τα μάικροτσιπς μοιάζουν με μικρά πολύποδα ζωάκια έτσι που είναι τοποθετημένα στην επενδεδυμένη με βελούδο κασετίνα. Την ίδια στιγμή άλλος μηχανικός τοποθετεί σε ειδικές υποδοχές τα βύσματα του μικροϋπολογιστή που συγκεντρώνει όλες τις πληροφορίες λειτουργίας του τετρακύλινδρου μηχανολογικού θαύματος των 1.500 κ.εκ. Η σχέση συμπίεσης, οι θερμοκρασίες ψυκτικού και λιπαντικού, των θαλάμων καύσης, του στροφαλοθάλαμου αλλά και του κιβώτιου ταχυτήτων, των φρένων, των ελαστικών συλλέγονται με αυστηρότητα και επαγγελματισμό, καταγράφονται, μελετώνται και συζητιούνται από τον οδηγό και τον τημ μάνατζερ. Οι άλλοι μηχανικοί παρακολουθούν, επεμβαίνουν με μετρημένες κινήσεις. Όλοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και πως πρέπει να το κάνουν. Κανείς δεν φωνάζει, ουρλιάζει, «γκαρίζει». Λάστιχα αλλάζονται σ' ελάχιστα δευτερόλεπτα και τ' αυτοκίνητο ξαναβγαίνει στην πίστα για να επιστρέψει και πάλι σε λίγο στα πιτς με νέες παρατηρήσεις, ρυθμίσεις, αλλαγές. Μια, δυο, δέκα, τριάντα φορές η ίδια διαδικασία. Η ομάδα θέλει να λύσει τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται και γι' αυτόν το σκοπό ακολουθεί μια συγκεκριμένη διαδικασία. Τους παρακολουθούμε και, χωρίς να το θέλουμε, κάνουμε συγκρίσεις με άλλες πραγματικότητες! Οι ώρες περνούν τα παπούτσια μας έχουν μουσκέψει απ' τη βροχή, τα παγωμένα απ' την ορθοστασία πόδια μας διαμαρτύρονται αλλά εμείς… εκεί. «Πότε θα δούμε και στην Ελλάδα κάτι σαν αυτό;» αναρωτιέται ο Στράτης.
Σχήμα 8: Προβλήματα στο συμπλέκτη παρουσίασε ένας κινητήρας. Οι μηχανικοί τον επισκεύασαν μέσα σ' ελάχιστο χρόνο.
Σχήμα 9: Τι βλέπει ένας οδηγός Γκραν Πρι. Το στροφόμετρο (δεξιά), ο ενδείκτης πίεσης του τούρμπο και, ελαφρά κρυμμένος απ' το τιμόνι, ο ψηφιακός ενδείκτης πίεσης εισαγωγής του καυσίμου.
Σχήμα 10: Το κέντρο παραγωγής ισχύος. Ο τετρακύλινδρος κινητήρας είναι σχεδιασμένος και κατασκευασμένος κατά 100% απ' την Ζάκσπηντ. Αποδίδει πάνω από 900 ίππους από 1500 κ.εκ. Κάθε φορά που τ' αυτοκίνητο μπαίνει στα πιτς ένας μηχανικός μ' έναν ειδικό φυσητήρα ψύχει το κάλυμμα του τούρμπο για να προλάβει την απανθράκωση του λιπαντικού.
«Όταν ο ήλιος θα βγει απ' τη δύση» απαντώ και στο νου μου έρχονται, για μια ακόμα φορά, οι επιτροπές και οι ομάδες εργασίας, οι «φορείς» και τα συναρμόδια υπουργεία, οι γραμματείες και τα υφυπουργεία νέων και παλιών γενεών, το ατέλειωτο μπλα - μπλα, οι υποσχέσεις, τα οράματα κι όλες οι μεγαϋποσχέσεις, μεγαπροβλέψεις και μεγασχέδια των τελευταίων 30 ετών που δεν κατάφεραν να γεννήσουν ούτε δα ένα μικρό μονοθέσιο made in Greece αυτοκινητάκι αγώνων. Παρακολουθούμε εκστασιασμένοι τις Τζάγκιουαρ που γυρίζουν γρήγορα στη βρεγμένη πίστα. Ακούμε τον ήχο απ' τους πανίσχυρους 12κύλινδρους κινητήρες, φωτογραφίζουμε, παρασυρόμαστε. Τρεις ώρες με τ' αεροπλάνο κι είσαι όχι μόνο σ' έναν άλλο κόσμο αλλά σ' έναν άλλο πλανήτη. Τα δρώμενα λειτουργούν σαν καθαρτήρες. Ξεχνάμε το «αύριο» και τα «δεν μπορώ» τ' «αρρώστησε η μάνα μου* και τα «πονάει το δόντι μου». Ξεχνάμε την ακατάσχετη κουβεντολογία, καφενολογία, μπουρδολογία. Οι άνθρωποι δουλεύουν, σχεδιάζουν, παράγουν, κερδίζουν. Δεν περιμένουν σαν χάνοι με τα στόματα ανοιχτά τη δεύτερη παρουσία, την επανάσταση, την αλλαγή, τη σωτηρία.
Σχήμα 11: Με ήλιο ή βροχή η ομάδα συνέχιζε τις δοκιμές της. Στη φωτογραφία του Κ.Κ. φαίνεται η Γουέστ Ζάκσπηντ του Μπάρτιν Μπραντλ στην ευθεία των πιτς πηγαίνοντας τουλάχιστον με 250 χιλιόμετρα / ώρα.
«Πώς πάει η τύχη σου;» ρωτάω τον Μάρτιν που κάθεται δίπλα μας για το λιτό γεύμα. «Δεν υπάρχει τύχη. Ο κάθε άνθρωπος φτιάχνει τη δική του τύχη… Καλή ή κακή» απαντάει.
Πέστα αυτά Μάρτιν στους πάσχοντες από λογοδιάρροια νεανίες και νεάνιδες της Ελλάδας κι αν δεν σε κατηγορήσουν για χίλια δυο πράγματα να μου το πεις. Βρέχει.
«Δεν θα μπορέσουμε να οδηγήσουμε» λέω στον Χόχμουντ που είναι ο υπεύθυνος Τύπου της West.
«Να σκέπτεσαι θετικά» απαντάει. «Αύριο θα είναι μια καλή ημέρα. Δεν μπορεί να μη φέρατε λίγο ήλιο απ' την Ελλάδα στις αποσκευές σας».
Οι ώρες περνούν, το φως χάνεται σιγά - σιγά κι η βροχή δεν λέει να σταματήσει. Η ώρα πλησιάζει πέντε όταν η ομάδα αποφασίζει να τα μαζέψει για την ημέρα.
Ακολουθούμε με το Fiesta XR2 του Bodo Hutten, που θα είναι ο φωτογράφος μας για την επομένη αλλά στην πραγματικότητα είναι Μηχανικός - Μηχανολόγος που του αρέσουν οι αγώνες.
«Άγιο έχουμε» μονολογεί ο Στράτης στο πίσω κάθισμα καθώς αποδεικνύεται ότι ο Μπόντο είναι εκτός από καλός φωτογράφος και μηχανικός και… απρόσεκτος οδηγός! Το βράδυ της Πέμπτης περνά με τα συνηθισμένα. Η Ζάκσπηντ κι η Γουέστ μας προσκαλούν σε γεύμα σ' ένα απ' τα πιο όμορφα εστιατόρια της Τουλόν. Τα κεριά και το κρασί θερμαίνουν την ατμόσφαιρα και τις σχέσεις. Συζητώ με το συνάδελφο απ' την Welt για εφημερίδες και αγώνες, για τους 4Τ και τη 17χρονη ιστορία τους, για το παρόν και το μέλλον στην Ελλάδα. Ο Στράτης έχει πάρει «μονότερμα» τον Μάρτιν. Τον ρωτάει για τις ομάδες, τους άλλους οδηγούς, τα Ράλλυ (ο Μάρτιν θέλει να τρέξει στο Ακρόπολις), τ' αυτοκίνητα, τα πάντα κι εκείνος ευγενικός και καταδεκτικός απαντάει, γελάει, σχολιάζει, ζητάει να επισκεφθεί την Ελλάδα που θαυμάζει κι αγαπάει (όλοι οι ξένοι θαυμάζουν κι αγαπούν την Ελλάδα. Μόνο οι Έλληνες τη μισούν σαν τις αμαρτίες τους).
Η αυγή της… μεγάλης ημέρας ξημέρωσε ανοιξιάτικη. Το βαρομετρικό χαμηλό που ταλαιπωρούσε την περιοχή επί 48 ολόκληρες ώρες είχε μετακομίσει βόρεια κι ένας χλομός, χειμωνιάτικος ήλιος είχε κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό.
Εγερτήριο στις 06.30, τακτοποίηση φωτογραφικών μηχανών, φιλμ και… αγωνιστικών εξαρτημάτων (φόρμες, γάντια) και ειδικά προσφερθέντα για την περίπτωση υποδήματα από την Adidas τοποθετούνται στο σάκο του Σ.Χ. Στις 08.00 βρισκόμαστε στο Πολ Ρικάρ. Η τεράστια πίστα με τα πανύψηλα κτίρια είναι έρημη. Οι ομάδες της Τζάγκιουαρ, της Μπράμπαμ, της Λότους και της Μακλάρεν δεν έχουν φθάσει ακόμα.
Η πίστα στεγνώνει αλλά όχι τόσο γρήγορα όσο θα επιθυμούσαμε. Υπολογίζουμε ότι μέχρι τις 9 που θα δοκιμάσουμε την Γουέστ Ζάκσπηντ θα είναι 70% υγρή, 20% βρεγμένη και 10% στεγνή. 0α προτιμούσαμε να ήταν 100% στεγνή αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Σε μια γωνιά των πιτ βγάζω τα πολιτικά και φοράω την πολεμική μου στολή. Ο Μάρτιν σχολιάζει; «Μην πας πολύ γρήγορα γιατί μπορεί να χάσω τη δουλειά μου!». Τον διαβεβαιώνω ότι δεν πρόκειται, τουλάχιστον αυτήν τη φορά, να σπάσω το… ρεκόρ του γύρου. Τα πειράγματα είναι απαραίτητα για να ρίξουν τη νευρικότητα που μ' έχει κυριέψει. Αισθάνομαι ακριβώς όπως αισθανόμουν τη νύχτα που απογειωθήκαμε απ' τη Σούδα για νυχτερινό βομβαρδισμό με τα Α-7Η.
Οι μηχανικοί ετοιμάζουν το κάθισμα στ' αυτοκίνητο που θα οδηγήσω βγάζοντας το ειδικά διαμορφωμένο για το σώμα του μικροσκοπικού Μάρτιν Μπραντλ αφρολέξ. «Παρακαλώ περάστε για να δούμε αν χωράτε!» λέει χαμογελώντας ο Χέλμουτ Μπαρτ. Ο Πολ Μπράουν βγάζει το τιμόνι και προσεκτικά κατεβάζω το σώμα μου στο κόκπιτ. Ψάχνω για τα ποδωστήρια κι ανακαλύπτω, ότι αν δεν προσέξω, μπορεί να πατήσω το φρένο και το γκάζι μαζί! Τόσο κοντά είναι το ένα στ' άλλο.
Δοκιμάζω τις ταχύτητες, το τιμόνι. Ο Πολ σκυμμένος δίπλα μου εξηγεί τους διακόπτες και τα όργανα. Στο μικροσκοπικό «ταμπλό» βρίσκονται: όργανο ένδειξης της πίεσης εισαγωγής του στροβιλοσυμπιεστή (μέχρι 3.5 bar), κουμπί ελέγχου πίεσης, ψηφιακός ενδείκτης πίεσης παροχής καυσίμου, στροφόμετρο (με κόκκινη γραμμή στις 12.500 στροφές). Αριστερά τρεις διακόπτες «τογκλ». Ο πρώτος είναι ο γενικός, ο δεύτερος είναι ο διακόπτης της ηλεκτρικής αντλίας βενζίνης, ο τρίτος για το - ανύπαρκτο - κόκκινο φως που ανάβει όταν η ορατότητα στα Γκραν Πρι μειώνεται λόγω του σπρέι που εκτοξεύουν τα λάστιχα. Οι μηχανικοί σπρώχνουν τ' αυτοκίνητο στην πίστα. Η ώρα της αλήθειας έφτασε και μ' έχει κυριεύσει μια παράξενη ηρεμία. Αν και ποτέ πριν στη ζωή μου δεν είχα οδηγήσει ένα τόσο δυνατό και δύσκολο αυτοκίνητο αισθανόμουν ότι θα τα κατάφερνα και μάλιστα καλά. Άλλωστε δεν είχα περιθώρια ν' αποτύχω. Κάπου αισθανόμουν, ότι εκτός απ' τον εαυτό μου και το περιοδικό, εκείνη τη στιγμή αντιπροσώπευα και τη χώρα μου που τουλάχιστον για μας εδώ στους 4Τ δεν είναι «περιφέρεια» αλλά αιχμή στα μαλακά πολλών μεγαλόσχημων της Ευρώπης.
«Μην το βιάζεις» λέει ήρεμα ο Μάρτιν δίπλα μου «άλλαζε ταχύτητες σαν να κόβεις ένα κομμάτι βούτυρο. Δεν θα είναι δύσκολο αν συγκεντρωθείς. Πρόσεξε πολύ όταν πατάς το γκάζι. Τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα μέχρι τις 8.000 στροφές αλλά γίνονται άγρια μόλις μπει ο στροβιλοσυμπιεστής. Μην ξεχνάς, ότι κάτω απ' το δεξί σου πόδι έχεις 900 ίππους. Μπορείς να κάνεις τετ α κε στην ευθεία, συμπληρώνει. Πολλοί οδηγοί με μεγάλη πείρα στους αγώνες το έχουν πάθει». Τους διαβεβαιώνω, ότι δεν πρόκειται να κάνω τίποτα απ' όλα αυτά.
"Fuel pressure, ON" δίνει εντολή ο Πολ. Πιέζω το διακόπτη δεξιά και μόλις η πίεση παροχής φθάνει στο 4 σηκώνω το δεξί μου χέρι. Το μοτέρ, που εργάζεται με πεπιεσμένο αέρα, γυρίζει τον κινητήρα που δεν παίρνει όμως εμπρός.
«Μην πατάς τον συμπλέκτη» φωνάζει ο Πολ. Αφήνω το συμπλέκτη κι αισθάνομαι το αριστερό μου πόδι να τρέμει ελαφρά.
Η διαδικασία επαναλαμβάνεται, ο κινητήρας «βήχει», αντιστέκεται και μ' έναν εκπληκτικό ήχο έρχεται στη ζωή. Τον κρατώ στις 1.500 - 2.000 στροφές με το γκάζι. Πατάω το συμπλέκτη, βάζω δευτέρα και προσπαθώ μάταια να ξεκινήσω. Ένα αυτοκίνητο της φόρμουλα Ένα απλά δεν ξεκινάει ήρεμα αλλά «οργισμένα». Η δεύτερη προσπάθεια στέφεται από απόλυτη επιτυχία. Κινούμαι στην πίστα του Πολ Ρικάρ οδηγώντας τ' όνειρο μιας ολόκληρης ζωής.
Απ' το νου μου περνούν εκείνες οι ατέλειωτες ώρες της νιότης όταν, μαζί με τους φίλους της Γενιάς του πολέμου (της Γενιάς της φάπας όπως έλεγε κι ο αξέχαστος συνάδελφος και φίλος Στρατής Ζαχαριάδης) συζητούσαμε τι θα έκανε ο καθ' ένας στη ζωή του. «Κάποια ημέρα, τους έλεγα, θα οδηγήσω ένα αυτοκίνητο φόρμουλα Ένα».
Αυτή ήταν η ημέρα έστω κι αν δεν τ' οδηγούσα (όπως ονειρευόμουνα) σαν οδηγός αγώνων αλλά σαν δημοσιογράφος. θυμάμαι τα λόγια του Μάρτιν: «Δεν υπάρχει τύχη. Ο καθ' ένας φτιάχνει τη δική του. Καλή ή κακή»… Πόσο δίκιο έχει!
Φτάνω στην πρώτη στροφή, μια ανοιχτή αριστερή που «χάνεται» και οδηγεί σ' ένα κλειστό S. Έχω αποφασίσει να κάνω έναν αργό, αναγνωριστικό πρώτο γύρω, να δω «που πάει» η πίστα, που θ' αλλάξω ταχύτητες, που θα φρενάρω, να ορίσω τα σημεία στο πλάι του δρόμου, να δω που υπάρχουν ακόμα νερά και που η πίστα έχει στεγνώσει.
Μετά το S ακολουθεί γρήγορη αριστερή και αμέσως μετά ανοιχτή δεξιά με… νερά!
φτάνω με μεγαλύτερη ταχύτητα και το… κάνω στην έξοδο της στροφής. Τ' αυτοκίνητο γυρίζει γύρω απ' τον άξονα του. Πατάω το συμπλέκτη για να μη σβήσει ο κινητήρας και, όταν τ' αυτοκίνητο έχει διαγράψει 270 μοίρες αφήνω το συμπλέκτη και πατάω ελαφρά (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω) το γκάζι για να συμπληρωθεί το τετ α κε με πρόθεση να συνεχίσω χωρίς βλάβη στ' αυτοκίνητο ή την αξιοπρέπειά μου.
Άλλες οι βουλές του υπογράφοντος όμως κι άλλες της Γουέστ Ζάκσπηντ που «σβήνει» στη μέση της πίστας κάνοντάς με να αισθάνομαι τελείως… βλαξ! Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα φθάνει ο Πολ και ο Μπόντο. Βάζω πάλι δευτέρα, με σπρώχνουν και ξεκινάω σαν να μη συνέβη τίποτα.
Για τους επόμενους 10 γύρους οδηγώ τ' αυτοκίνητο όχι βέβαια γρήγορα χωρίς πολλά λάθη, επιταχύνοντας σε κάθε γύρο, μαθαίνοντας το δρόμο, αποκρυπτογραφώντας τα μυστικά του.
Το στοιχείο που επικρατεί είναι η αμεσότητα της μηχανής με τον οδηγό. Η λειτουργία του κινητήρα, οι ταλαντώσεις της ανάρτησης, οι ανωμαλίες του δρόμου, ο βαθμός πρόσφυσης των εμπρός και των πίσω ελαστικών περνούν στο σώμα του οδηγού, φτάνουν, κυριολεκτικά, μέχρι τον τελευταίο νευρώνα.
Ένα αυτοκίνητο Γκραν Πρι δίνει συνεχώς πληροφορίες που ο οδηγός πρέπει ν' αναλύσει σωστά και γρήγορα και να κάνει αμέσως τις κατάλληλες ενέργειες. Στον τρίτο γύρο αποφασίζω να δοκιμάσω την τετάρτη, πέμπτη και έκτη ταχύτητα στο κιβώτιο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή χρησιμοποιούσα μόνο δευτέρα και τρίτη και μη σας φαίνεται περίεργο αφού με τις δυο αυτές σχέσεις μπορείς να φτάσεις άνετα τα 220 χιλιόμετρα την ώρα, ίσως και περισσότερα.
Για το πείραμα διαλέγω την ευθεία. Η τετάρτη είναι ακριβώς πίσω απ' την τρίτη. Κινώ το μοχλό όχι περισσότερο από δύο εκατοστά κι επιλέγω τη σχέση. Πατάω με προσοχή το πεντάλ του γκαζιού. Η Ζάκσπηντ επιταχύνει «ανθρώπινα» μέχρι τις 7.800 στροφές όπου το τούρμπο αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Στις 8.000 δέχομαι ένα… χτύπημα στην πλάτη και τ' αυτοκίνητο αρχίζει να επιταχύνει σαν σφαίρα. Αλλάζω σε πέμπτη και αμέσως σε έκτη. Λάθος κίνηση αφ' ενός γιατί η ευθεία έχει… τελειώσει και αφ' ετέρου διότι οι στροφές έπεσαν χαμηλά κι η ροπή χάθηκε απ' τον κινητήρα.
Θυμάμαι τις συμβουλές του Μάρτιν Μπραντλ «πρόσεχε στα κατεβάσματα». «Συγχρόνισε κινητήρα και κιβώτιο, μη βιάζεις τις αλλαγές, μην αφήνεις απότομα το συμπλέκτη γιατί μπορεί να κάνει τετ α κε στην ευθεία!». Ενεργώ σαν αυτόματο κι όλα πάνε καλά. Πέμπτη, τετάρτη, τρίτη, δευτέρα για τη δεξιά ανηφορική στροφή που ακολουθεί κι αμέσως τρίτη και μετά τετάρτη. Σ' αυτό το σημείο αρχίζουμε πραγματικά να καταλαβαίνουμε ο… ένας τον άλλον. Ο δημοσιογράφος έχει αποβάλλει το φόβο και τ' αυτοκίνητο έχει αποβάλλει τη δυσπιστία προς το δημοσιογράφο! Οι επόμενοι γύροι ακολουθούν σε ειρηνική ατμόσφαιρα. Μη θέλοντας να ξεπεράσω τα όρια σηκώνω το αριστερό χέρι και μπαίνω στο «πιτ» που έχει δημιουργηθεί ειδικά για τους 4Τ.
Κλείνω το γενικό, λύνω τις ζώνες και αποχωρίζομαι απ' τ' αυτοκίνητο. Τρέμοντας ελαφρά απ' τη συγκίνηση ρωτάω τους μηχανικούς της Ζάκσπηντ και το Στράτη πως τα πήγα: «Παραδόξως καλά» λέει ο δικός μας, που δεν χάνει ευκαιρία να μου θυμίσει ότι εγκατέλειψα τους αγώνες! «Πολύ καλά για εκπρόσωπο του Τύπου» λέει ο Πολ σχόλιο που με υπερκάλυψε.
Ο Στράτης στέκει δίπλα αμίλητος περνώντας σίγουρα κάποια φάση ανομολόγητου μαρτυρίου! Για σκεφτείτε… Οδηγός FISA Β, πολυπρωταθλητής των ασφάλτινων Ράλλυ, ένας απ' τους καλύτερους οδηγούς χωμάτινων Ράλλυ, αγωνιστικός συντάκτης των 4Τ να κάθεται και να βλέπει τον επαγγελματία δημοσιογράφο να κάνω έρωτα με την αγαπημένη του! Η σκηνή είναι συναισθηματικά φορτισμένη κι αδυνατώ να την αντέξω.
«Αν οδηγήσεις θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα μου… πάρεις τη θέση;» τον ρωτάω κοιτώντας τους ανθρώπους της Γουέστ Ζάκσπηντ μ' ένα χαμόγελο με σημασία. Ο πάγος έχει λιώσει, τ' αυτοκίνητο επιστράφηκε ολόκληρο απ' το Διευθυντή Σύνταξης κι είναι 1000% σίγουρο ότι θα επιστραφεί ολόκληρο από έναν οδηγό με πολύ μεγαλύτερες ικανότητες απ' τις δικές μου. "All right. Get in" λέει ο Πολ και πριν προλάβουμε να πούμε Ζάκσπηντ ο Στράτης έχει φορέσει κράνος και γάντια κι έχει θρονιαστεί στο κόκπιτ. Ξεκινά σαν να οδηγούσε πέντε χρόνια στα Γκραν Πρι! Τον παρακολουθώ καθώς γυρίζει κι αισθάνομαι ευτυχισμένος.
Δεν είναι λίγο… Δυο Έλληνες να πετύχουν κάτι που προσπάθησαν αλλά δεν κατάφεραν πολλοί ξένοι συνάδελφοι!
Ξεχωριστή εμπειρία
Συντάκτης: Στράτης Χατζηπαναγιώτου
ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ αυτή, μεταξύ του τέλους της μίας αγωνιστικής σαιζόν και της αρχής της επομένης, όλες οι ειδήσεις γύρω από τη φόρμουλα 1 αφορούν τις μεταγραφές οδηγών και τα αποτελέσματα δοκιμών των ομάδων με αυτοκίνητα που κατά πλειοψηφία χρησιμοποιούν νέα σασί και κινητήρες.
Οι περισσότερες ομάδες - οδηγοί δοκιμάζουν την τύχη τους πριν τον πρώτο αγώνα για πολλές εβδομάδες στην πίστα Πολ Ρικάρ κοντά στη Μασσαλία στη Νότια Γαλλία. Αντίστοιχα αρκετές δεκάδες δημοσιογράφοι φορτωμένοι τα όπλα τους ζουν από κοντά τις προσπάθειες των ομάδων και δεν είναι λίγες οι φορές που βγαίνουν και θετικά συμπεράσματα εν όψει της νέας χρονιάς. Οι 4Τ ακολούθησαν την παραπάνω δημοσιογραφική οδό αφού οι Κ.Κ. και Σ.Χ. «βρέθηκαν» στο Πολ Ρικάρ όπου παρακολούθησαν τις δοκιμές των Μπράμπαμ BMW και των Τζάγκιουαρ γκρουπ C ενώ έζησαν δύο ξεχωριστές ημέρες μαζί με την ομάδα της Ζάκσπηντ - Γουέστ του Έρικ Ζακόφσκι.
Όμως οι Έλληνες απεσταλμένοι ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και δεν έπαιξαν μόνον τους παραπάνω «μικρούς» ρόλους. Ο Διευθυντής Σύνταξης και ο συνεργάτης του οδηγός αγώνων ΟΔΗΓΗΣΑΝ το αγωνιστικό αυτό όχημα (δεν είναι αυτοκίνητο) και έζησαν μία μοναδική εμπειρία. Αλλά, επί της ουσίας… ΠΟΛ ΡΙΚΑΡ, του απεσταλμένου μας. Ο Κ.Κ. οδηγεί άψογα το κόκκινο αυτοκίνητο κι εκεί ακριβώς στηρίζει ο γράφων τις ελπίδες του να οδηγήσει και αυτός. Τα σχόλια των ανθρώπων της Ζάκσπηντ είναι τουλάχιστον κολακευτικά για τον Έλληνα δημοσιογράφο που επιτελεί το λειτούργημά του και αυξάνει τις εμπειρίες του στο τιμόνι μίας φόρμουλα 1.
«Είναι τζέντλεμαν ο Έλληνας δημοσιογράφος» ψιθυρίζει ο αρχιμηχανικός της ομάδας στον άνθρωπο της Γουέστ, ενώ ένας Ιρλανδός μηχανικός θυμάται και θυμίζει μερικά δυσάρεστα γεγονότα από προηγούμενες εμπειρίες με Ευρωπαίους συναδέλφους.
Ο γράφων αυτόματα θυμάται τα λόγια του Ε. Ζακόφσκι το προηγούμενο βράδυ. «Αν όλα πάνε καλά να οδηγήσει και ο συνεργάτης σας». Εκείνη τη στιγμή στο πολύ ζεστό δείπνο με τους ανθρώπους της ομάδας δεν το πολυπιστέψαμε αφού δεν υπήρχαν στοιχεία που θα με έπειθαν ότι θα… οδηγήσω!
Ο καιρός ήταν πολύ κακός και ο χρόνος πολύ λίγος ενώ οι επαγγελματίες οδηγοί ήθελαν να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερους γύρους με τις πολεμικές τους μηχανές. Όμως την επομένη το πρωί, όταν η Γουέστ - F1 με τον Κ.Κ. στο κόκπιτ σταμάτησε μέσα στα ειδικά για τους 4Τροχούς διαμορφωμένα πιτ κατάλαβα ότι έφτασε η ώρα της αλήθειας.
Ούτε κατάλαβα πότε φόρεσα τα κλασικά μου φαγωμένα -σκονισμένα Αντίντας ούτε το κράνος των 4Τ και τα γάντια μου. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Σε χρόνο μηδέν ο γράφων βρέθηκε στο κόκπιτ της F1 και προσπαθούσε να συγκεντρωθεί ώστε να ακούσει τις οδηγίες των μηχανικών. Την ίδια ώρα ο Κ.Κ. οπλιζόταν για να φωτογραφίσει σε μία στιγμή, που άγνωστο για ποιό λόγο, θα τον ήθελα εκεί δίπλα μου να με κοιτάει κάτι που έγινε αντίστροφα μία ώρα νωρίτερα. Την ώρα που οι μηχανικοί προσαρμόζουν την εξωτερική «μίζα» στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου ώστε να «γυρίσει» ο κινητήρας έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του συμπαθέστατου Μάρτιν Μπραντλ το προηγούμενο βράδυ: "PLS Stratis, μην ξεπεράσεις τις8.000στροφές. Ξέχασε, ότι είσαι οδηγός αγώνων η F1 δεν είναι απλό αγωνιστικό αυτοκίνητο και το συγκεκριμένο αυτοκίνητο με τον τετρακύλινδρο κινητήρα και το μονό τούρμπο είναι ίσως το δυσκολότερο».
Την ίδια στιγμή η πίεση του καυσίμου δείχνει 3,5 bar, αφήνω το συμπλέκτη, σηκώνω το χέρι και η βελόνα του στροφομέτρου αρχίζει να χορεύει. Αυτόματα ανακαλώ τις απόψεις μου για τέλειες και άψογες θέσεις οδήγησης σε αυτοκίνητα απλά ή αγωνιστικά που είχα οδηγήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στην Ζάκσπηντ φόρμουλα 1 ο οδηγός «μπαίνει» και εφαρμόζει όπως το χέρι στο σωστά επιλεγμένο γάντι. Η αίσθηση είναι, ότι τα πεντάλ βρίσκονται λίγο ψηλότερα από την κάτω νοητή γραμμή της ορθής γωνίας του σώματος ενώ αποκαλύπτεις ότι και οι οδηγοί φόρμουλα 1 έχουν αλλάξει θέση οδήγη¬σης πλησιάζοντας αρκετά το σώμα τους προς το τιμόνι. Ο προσωπικός μας μηχανικός για εκείνο το πρωινό μας συνιστά να ξεκινήσουμε με δεύτερη ταχύτητα και μας θυμίζει που «μπαίνει» το τούρμπο. Η δεύτερη ταχύτητα είναι κάτω αριστερά και «κουμπώνει» πολύ εύκολα. Προσπαθούμε πολύ και καταφέρνουμε να μην σβήσει ο κινητήρας κάτι που μας γεμίζει αισιοδοξία, φτάνουμε με δεύτερη και 6.500 στροφές στο S που έχασε τη ζωή του ο Έλιο ντε Άντζελις και… οποία απογοήτευση! «Βιαζόμαστε» και αντί να περάσουμε την τρίτη βρισκόμαστε με πέμπτη και το πολύ 3.000 στροφές! Κάπου εκεί μπερδευόμαστε με αυτόν τον «παλιό… λεβιέ» και ο πρώτος γύρος κλείνει. Ανακαλύπτουμε ότι αλλάζοντας ταχύτητες στις 7.300 - 7.600 και σε μερικές περιπτώσεις στις 7.800 η F1 κινείται αξιοπρεπώς αφού το κιβώτιο συγχρονίζεται περίφημα και απολαμβάνουμε τα τέλεια φρένα και το ακριβέστατο τιμόνι. Ειδικά τα φρένα είναι αδύνατον να τα εκμεταλλευτείς αφού ακόμη και στο τέλος της μεγάλης ευθείας, φρενάρεις επιταχύνεις και ξανά φρενάρεις για να στρίψεις. Τελειώνοντας τον τρίτο γύρο σηκώνω το χέρι μου στα πιτς και ζητάω «ακόμη ένα γύρο…», οι άνθρωποι της Γουέστ χαμογελούν και κάνουν το σήμα O.K.
Ο γράφων παίρνει κουράγιο και χωρίς ποτέ να κλείσει ολόκληρο γύρο πετυχαίνοντας κάθε αλλαγή στο κιβώτιο αποφασίζει να οδηγήσει. Στο μικρό S μετά το χάσιμο η ουρά ξεκολλάει στο υγρό οδόστρωμα και διορθώνουμε με το μικρό και τέλειο τιμόνι χωρίς να τρομάξουμε το Γερμανό φωτογράφο των 4Τ (σ.σ. είναι χειρότερος οδηγός από τον Β.Γ.!).
Στη μεγάλη ευθεία η έμπνευση ήταν της στιγμής: «Ποιός Μπραντλ κ.λπ. θα το τουρμπίσω» σκέφτηκα και δυστυχώς ανέβασα τις στροφές στις 8.800 όπου χάθηκαν τα πάντα. Το αυτοκίνητο έπαψε να είναι πρωτότυπο με ξεσκέπαστους τροχούς ή μεγάλο καρτ όπως σκεφτόμουνα και μεταμορφώθηκε σε όπλο ίδιο με αυτά που ταξιδεύει ο Κ.Κ. στην «Πτήση».
Ακόμη ο γράφων δεν κατάλαβε πότε το στροφόμετρο πέρασε τις 8.000 στροφές, πότε η Ζάκσπηντ Γουέστ ήρθε κάθετα με τέταρτη ταχύτητα και 250+ χιλιόμετρα και αντίστοιχα πότε όλα επανήλθαν στην τάξη κάποια δέκατα αργότερα.
Στα πιτ οι μηχανικοί συζητούσαν το «ξενέρισμα» του κινητήρα όταν έφτασα μπροστά τους και με ανάμεικτα συναισθήματα τους είδα να μου κάνουν σήμα ότι μπορώ να κάνω έναν ακόμη γύρο.
Η τελευταία μου προσπάθεια ήταν ήσυχη έχοντας χαρακτήρα επιλόγου ενώ ο σεβασμός μου προς αυτά τα οχήματα, τους αγώνες της F1 και τους 30 οδηγούς που κάθε χρόνο διεκδικούν τις 23 - 26 θέσεις ανέβηκε κατακόρυφα. Από εκεί και πέρα στο Πολ Ρικάρ γνωρίσαμε έναν ξεχωριστό κόσμο. «Άρρωστους» επαγγελματίες που έχουν συνδυάσει το μεράκι με το οικονομικό κέρδος που ζουν δίπλα σε αυτό που λατρεύουν. Όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε μια ομάδα αποτελούν μία οικογένεια. Την ώρα της δουλειάς ο καθένας έχει το ρόλο του ενώ στα κενό της ξεκούρασης, του φαγητού ή στο βραδινό δείπνο όλοι είναι ίσοι. Δεν υπάρχουν βεντέτες - μηχανικοί, και βεντέτες - οδηγοί τουλάχιστον ως προς τους συνεργάτες τους. Η σωστή προσπάθεια του ενός δικαιώνει τις προσπάθειες των υπολοίπων.
Ακόμη και ο άνθρωπος που τακτοποιεί τα δοχεία της βενζίνης όπως και ο συνάδελφος του που «κρατάει» πληροφοριακά… τους χρόνους των αντιπάλων έχουν το δικό τους ίσο μερίδιο στην προσπάθεια. Τις δύο ημέρες που βρεθήκαμε στο Πολ Ρικάρ εκτός από τους «δικούς μας» της Ζάκσπηντ - Γουέστ, δοκίμαζαν λύσεις εν όψει 1987 οι ομάδες της Μπράμπαμ - BMW και της Τζάγκιουαρ.
Ο Ρικάρντο Πατρέζε δοκίμαζε την ΒΤ 55 του 1986 με λάστιχα Πιρέλι κυρίως για να δοκιμαστεί ο κινητήρας BMW με τη νέα βαλβίδα πίεσης του τούρμπο. Αντίστοιχα η ομάδα της Τζάγκιουαρ δοκίμαζε την απάντησή της στις Πόρσε εν όψει του Μαν και πραγματικά άξιζε τον κόπο να παρακολουθήσει κανείς τη βρετανική προσπάθεια. Οι κ.κ. Γουάτσον, Τσίβερ, Μπόζελ, Πέρσι, Λάμερς «εργάζονταν» με τρία διαφορετικά αυτοκίνητα δοκιμάζοντας εναλλακτικές λύσεις. Είναι χαρακτηριστικό, ότι με πολύ νερό στην πίστα ο «δικός μας» Μ. Μπραντλ και ο Ρ. Πατρέζε περνούσαν δύσκολες στιγμές από τους Τσίβερ, Γουάτσον και την παρέα τους. Όσο όμως η ώρα περνούσε και ο δρόμος στέγνωνε οι διαφορές φόρμουλα 1 και group C ήταν καταφανέστατες.
Για τους πολύ ειδικούς το διήμερο των 4Τροχών στο P.R. ταχύτερος ήταν ο Πατρέζε με 1’01 "90 ενώ ο Μπραντλ με λάστιχα Goodyear Ενιαίου τύπου και βαλβίδα pop off (= 900 ίπποι!) έκανε 1’03"80 ενώ την ίδια ώρα ο Έντι Τσίβερ έκανε απόλυτο χρόνο 1’06"60, δύο ολόκληρα δευτερόλεπτα ταχύτερος από τους άλλους οδηγούς της Τζάγκιουαρ.
Την ώρα που οι ευτυχείς απεσταλμένοι των 4Τροχών μάζευαν τα πράγματά τους για να επιστρέψουν στην Ελληνική πραγματικότητα, έφταναν στην πίστα τα φορτηγά με τις Λότους - Χόντα των Σένα, Νακαζίμα με τις νέες υδραυλικές αναρτήσεις. Αντίστοιχα μέχρι να αρχίσει η αγωνιστική περίοδος όλες οι ομάδες F1 έχουν προγραμματίσει δοκιμές στο Πολ Ρικάρ. Ενώ αρκετοί οδηγοί θα δώσουν εξετάσεις διεκδικώντας τα «δύο» - «τρία» ελεύθερα καθίσματα φόρμουλα 1.
Και τελικά τι έμεινε; Στον οδηγό αγώνων Σ.Χ. η επιθυμία να ξαναδοκιμάσει με στεγνή πίστα. Στον άνθρωπο Σ.Χ. η εικόνα του Κ. Κ. όταν κατέβηκε από την κόκκινη βολίδα.
Ευτυχισμένος, ήρεμος, ικανοποιημένος και περήφανος έδειχνε πιο όμορφος από ποτέ «μέσα» στην μπλε - άσπρη φόρμα της Λίνεα - Σπορ με τα σήματα των 4Τροχών.
